DUYGU DAŞDEMİR

Gelin hayatınızı şöyle bir gözden geçirelim bir defada olsa kendimizi eleştirelim başkalarının hatalarına odaklanacağımıza kendimizi temizleyelim.

Hepimizin tek söylediği bir şey var insanlık nereye gidiyor senin yetiştirildiğin neslin   sonucuna doğru gider. Bir nesil var ki saygı sevgi insan olmanın kurallarını unutup özgüvenle saygısızlığı karıştırarak ilerliyor. İnsanların inandığı her şey yok oluyor... Hayatın akış yönü saati değişirken kimse ne olduğunun farkında olmadan günün artık yirmi dört saatten bile az sürdüğü günlerin farkında mıyız? Kişiler değişiyor nesil değişiyor.

Hepimizin tek söylediği bir şey var ‘’insanlık nereye gidiyor ‘’senin yetiştirdiğin neslin   sonucuna doğru gider. Bir nesil var ki saygı sevgi insan olmanın kurallarını unutup özgüvenle saygısızlığı karıştırarak ilerliyor. Neden eskiyi örnekliyoruz çünkü eskinin sevgi ve saygılı olduğu sözünün eri güvenilir küçük büyük kavramını bilindiği saygılı olduğu bir dönemi özlüyoruz. Şimdilerde saygısızlık kaba kuvvet sokak ağzı konuşmak öz güven olmuş bunları normalleştirerek insan ırkını yapısını bozduk oysaki insan olmanın kuralı nezaket kibarlık sevgi anlayış saygı en önemlisi de paylaşmaktan geçer peki ne oldu.  İnsanlığın tümü   kendini sorgulamadan karşıyı sürekli eleştirdi.

Aslında karşında kim varsa senin aynan kendini görmüyor insan kötülere neden bir şey olmaz çünkü iyiler, kötülük yapamazlarsa ondan en bozuk insana kadar herkes ne oluyor der kendini fark etmez ona göre yaptıkları doğrudur en tehlikeli insan kendinin doğru başkalarının yanlış olduğunu düşünüyor peki insanlık böyle nasıl tedavi olacak yanlış olanı normalleştirme. Herkesin dilinde o sihirli söz insanlık nereye gidiyor kötülük kime göre neye göre iyilik kime göre neye göre bir de canavar hisli insanlar var şimdi şöyle örneklersek bir insanı öldürmekle duygularını yok etmek ve öldürmek arasında hiçbir fark yok keza yaşarken ölmek en kötüsü. Biz yetişirken yerimizi birilerini yetiştiriyoruz yerimizi bıraktığımız fidanlar. Böylelikle yetiştirdiğimiz fidanlarda şimdilerde şikayetçiyiz çünkü değerleri yok edince herkes kendi celladını büyüttü.   

Tüm canlılar döngüyü sağlıyor insanlar da birbirinin neslini devam ettiriyor. Aslında güzel iyi bilgili düzgün davranışını iyiliğini öne çıkarıp çocuklar yetiştirip bıraktığında iyi nesil yetişecektir. Fakat en büyük sorun duygu eksikliği insanlar ilk önce görünüşe sonra   güce sonra kariyerine para vs. böyle uzayıp gider kimse karakterini görmez en son fark eder. Kimden çocuk yaptığını sevgisi bitince dayak yediğinde hakarete uğradığında darp ve ölümle biten sonuçlanır bazen. Şimdi yetiştirdiğimiz insanlıkla karşı karşıya kalırız şimdiki gibi tamda bugünkü gibi hayatımız hep birilerine inanmakla geçer hep birilerinin doğrularına inanarak geçer hayat anne baba öğretmen eş arkadaş akraba siyasetçiler aklınıza gelecek herkes hacılar hocalar dedeler kim varsa inanırız tek inanmadığımız bir şey var ki oda kendimiz hep birilerinin lafına fikrine sözüne bağımlı kalarak hayat sürdüren biz işte tam yanlış burada başlar nesilde böyle bozulur gider herkesin gizli odaları vardır yüzleşmesi gereken o odaları açıp dökün köhne ne varsa bakın oralarda neler var.

Tek kalmaktan korkmayın kimsesiz kalmaktan sevgisiz kalmaktan hiçbir şeyden korkmayın bunların hepsinin üstünde sen varsın. Korkmayın kendine inan kendin gibi olanlar hayatına gelir ve kendinin kahramanı olursun kimse senin kahramanın olmaz hayat iki kelime vakti gelen gelir vakti dolan gider geldiyse vaktini iyi kullan kimsenin sahibi değilsin kimsede senin sahibin değil sadece kendi rolünü oynayıp giden bir oyuncusun oyun senin sahne senin senaryo senin. Ya   insan yetiştirirsin ya da celladını.