ZEYNEP ŞİMŞEK 

Birine gerçekten güvenmek artık bir mucizeye mi dönüştü?

Eskiden olduğu gibi, kalpte hiç şüphe barındırmadan atılan o yürek ısıtan bakışlar bugün sadece bir hayal mi oldu?

Eskiden mektuplar haftalarca beklenirdi, ama sevgi hep diriydi. Şimdi bırakın sağlıklı bir ilişki kurmayı, ağızdan dökülen yemin cümlelerine bile şüpheyle yaklaşıyoruz.

Nedir değişen? Biz mi değiştik, yoksa zaman mı?

Sevgi dediğimiz şey bir mesaj, bir arama mı sadece?

Yoksa asıl mesele, kalbe hâkim olan o “eminlik” hissini kaybetmemiz mi?

Anne babalarımızın anlattığı o deli dolu aşkları gerçekten “aşk” yapan şey neydi?

Belki de beklentisizlikti, belki de sabırdı...

Bugünün ilişkileri hızla tüketiliyor.

Her şey hızlı: Tanışmalar, bağlanmalar ve maalesef kopuşlar.

Sabır ve kıymet, sanki unutulmuş eski kelimelere dönüştü.

İnsanlar birbirini anlamaktan çok, birbirlerine anlam yüklemeden, sadece bir yarış içindeymiş gibi yetişmeye çalışıyor; sonsuz ve yorucu bir döngüde savruluyorlar.

Sosyal medyanın gölgesi de bu döngünün üstüne düşüyor.

Hiç kimse tam anlamıyla dürüst ve samimi değil; herkes, olmak istediği kişiyi tasarlayıp gerçekliğinden kaçıyor.

Bir fotoğraf beğenilmediğinde ya da bir hikâye izlenmediğinde bile insan, sorgulamanın karanlık labirentlerinde kayboluyor.

Daha kötüsü, artık buna alışmış durumdayız.

Belki de sorun dışarıda değil; içimizde.

Sevilmemekten korkuyoruz.

Oysa insanın önce kendisini sevmesi, güvenmesi gerekmez mi?

Günümüz ilişkileri karmaşık görünebilir.

Ama değişmeyen bir şey var ki; anlayış ve sabır, gerçek bir bağ kurmanın her çağda en kıymetli anahtarı olmaya devam edecek.

Zeynep Şimşek

"Sevgiye inanan bir kalpten..."